Rudnicki Stanisław Wojciech, pseud.: Ster, Staszek Ster z pod Nosala (1896–1962), harcmistrz, prawnik, sędzia, działacz społeczny. Ur. 5 X w Warszawie, był synem Wojciecha, kupca, i Marii z Oppenheimów, bratem stryjecznym Janusza (zob.).
Od r. 1906 uczył się R. w ośmioklasowym gimnazjum gen. Pawła Chrzanowskiego w Warszawie. W r. 1915 zdał maturę i zapisał się na Wydz. Prawa Uniw. Warsz. Równocześnie rozpoczął pracę zarobkową jako sekretarz Kuratorium Zabytków w Zamku Królewskim w Warszawie u Kazimierza Skórewicza. W latach szkolnych należał do Organizacji Młodzieży Narodowej Szkół Średnich i do tajnej trójzaborowej organizacji «Przyszłość» («Pet»), a w czasie studiów do Związku Młodzieży Polskiej («Zet») i przez wiele lat działał w Kole Braterskim. Należał do współzałożycieli Ligi Obrony Szkoły Polskiej, był jednym z organizatorów (1911–12) i członkiem władz centralnych tajnego skautingu w Król. Kongresowym. Od r. 1913 zamieszczał artykuły i gawędy (podpisywane: Ster) w prasie harcerskiej. W czasie pierwszej wojny światowej był (1915–18) członkiem i sekretarzem zakonspirowanej początkowo a ujawnionej po wyjściu Rosjan z Warszawy w sierpniu 1915 Naczelnej Komendy Skautowej (NKS) i przewodniczącym podlegającej jej Rady Hufców, a po przekształceniu Rady w Komendę Okręgu I Związku Harcerstwa Polskiego (ZHP) – jej komendantem. W r. 1917 pojechał R. do Gdańska, gdzie zorganizował przy Tow. Filaretów pierwszą drużynę skautową. W marcu t.r. zainicjował, razem z harcmistrzem Zdzisławem Zalewskim, wydawanie czasopism „Harcerz” i „Harcmistrz” i okresowo (od września 1917) był sekretarzem obydwu redakcji. Ogłosił książeczkę pt. Coś wam powiem (Tor. [1917]), artykuł Orlą Percią („Harcerz” 1917 nr 2 – pod pseud. Staszek Ster z pod Nosala), Opisy terenów (tamże nr 4–5), wspólnie z K. Betleyem Skauci w polu (Wyd. 2, W. 1921), wspólnie z T. Skotnickim Skauci w obozie (W. 1917). Opracował również Kalendarz Harcerza-Skauta na rok 1918 (W.). Jesienią 1918 wstąpił R. ochotniczo do WP i wraz z Tadeuszem Włodkowskim stał na czele Wydz. Wojskowego utworzonego przez Naczelny Inspektorat Harcerski przy Min. Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego, przeprowadził mobilizację harcerzy i kierował ich akcją przy rozbrajaniu Niemców. W Warszawie w dn. 9–14 XI 1918 w batalionie harcerskim przydzielonym do 1 p.p. Legionów przechodził przeszkolenie podoficerskie. Po paru miesiącach został czasowo przydzielony do adiutantury Naczelnego Wodza. W czerwcu 1919 został członkiem Naczelnej Rady Harcerskiej i członkiem Naczelnictwa Dzielnicowego (na b. Kongresówkę i Litwę). W czasie pierwszego powstania śląskiego – wedle własnych słów – działał «na pograniczu śląskim». W październiku 1919 został odkomenderowany przez Min. Spraw Wojskowych do Misji Wojskowej w Paryżu jako dowódca grupy harcerzy do eskorty transportów sprzętu wojskowego z Francji; przy tej okazji złożył w towarzystwie harcerzy: Władysława Sieroszewskiego, Zbigniewa Lutosławskiego i Edwarda Freyera wizytę u twórcy skautingu gen. Roberta Baden-Powella w Londynie. Po powrocie odkomenderowano go do akcji plebiscytowej na Górnym Śląsku. Z chwilą utworzenia przez Naczelnictwo ZHP w lutym 1920 Wydziału Plebiscytowego został R. jego kierownikiem oraz kierownikiem kursów instruktorskich dla terenu plebiscytowego. Wiosną t.r. zorganizował wycieczkę 400 harcerzy do Gdańska, na Hel i Kaszuby. W czasie wojny polsko-radzieckiej 1920 r. był p.o. dowódcą kompanii w grupie wileńskiej mjra Mariana Zyndrama Kościałkowskiego. W r. 1921 przeszedł do rezerwy w stopniu podporucznika. W r. 1920/21 organizował drużyny harcerskie na Pomorzu i w Gdańsku.
R. kontynuował studia na Wydz. Prawa Uniw. Warsz. Po zakończeniu wojny 1920 r. studiował też przez pewien czas na Wydz. Filozoficznym Uniw. Warsz. W grudniu 1925 uzyskał dyplom magistra praw i nauk politycznych. W czasie studiów był organizatorem, współzałożycielem i członkiem zarządów licznych stowarzyszeń studenckich, m. in. Bratniej Pomocy Studentów Uniw. Warsz., Koła Prawników Studentów Uniw. Warsz., Związku Bratnich Pomocy RP, delegatem na międzynarodowe kongresy (m. in. na kongresy Confédération Internationale des Étudiants – CIE). W l. 1922–4 odbywał praktykę w dziale prawnym i konsularnym Min. Spraw Zagranicznych (MSZ). Po ukończeniu studiów pracował w konsulacie polskim w Lille. Stamtąd dojeżdżał do Paryża na wykłady w École des Sciences Politiques et Économiques i w Institut des Hautes Études Internationales. Przesyłał korespondencje m. in. do „Przełomu”, a po zamachu majowym do „Narodu i Państwa”. W r. 1927 odbył w celach naukowych podróż do Anglii oraz wziął udział w Kongresie CIE w Rzymie. Po powrocie do kraju pracował w Instytucie Badań Spraw Narodowościowych. Rozpoczął też w r. 1927 aplikację w sądzie. Po jej ukończeniu w r. 1931, został przydzielony do Biura Orzecznictwa Sądu Najwyższego. Równolegle od stycznia 1932 jako sędzia delegowany sądził w sądach grodzkich i okręgowym odwoławczym sprawy karne i cywilne (IX Oddział Odwoławczy). Należał do Stałej Delegacji Zrzeszeń Prawniczych i Polskiej Komisji Współpracy Międzynarodowej Prawa. Po zakończeniu studiów został przyjęty do Związku Patriotycznego, będącego kontynuacją «Zet»-u w starszym społeczeństwie. Należał do Związku Seniorów Organizacji Narodowej i Związku Polskiej Młodzieży Demokratycznej. Czynny był w Związku Naprawy Rzeczypospolitej. Brał udział w zjeździe 50-lecia «Zet»-u w Warszawie w r. 1936. Działał też w zawodowych organizacjach prawniczych i w Polskim Tow. Tatrzańskim; był zapalonym taternikiem i narciarzem. Udzielał się nadal w harcerstwie: był członkiem Naczelnej Rady Harcerskiej, Naczelnictwa Głównej Komendy ZHP, generalnym sekretarzem ZHP; brał udział w zjazdach międzynarodowych, m. in. reprezentował Naczelnictwo ZHP na Zlocie w Norwegii w r. 1932. Pisał artykuły do wielu pism, m. in. do „Drogi”, „Narodu i Państwa”, „Przełomu”, „Głosu Sądownictwa”, „Spraw Narodowościowych”, „Kuriera Porannego”, a także do pism francuskich i jugosłowiańskich.
R. uczestniczył w kampanii wrześniowej 1939 r.; po bitwie pod Maciejowicami dostał się do niewoli niemieckiej i następnie był internowany w oficerskich obozach jenieckich w Linzu, potem w Woldenbergu; prowadził tam wykłady i ćwiczenia z prawa karnego. Po powrocie z niewoli, w marcu 1945, podjął pracę jako sędzia w Sądzie Okręgowym we Włocławku. W r. 1953 został notariuszem i był kierownikiem Biura Notarialnego we Włocławku. W l. 1952–3 prowadził na Wydz. Prawa Uniw. Tor. ćwiczenia z postępowania karnego. Brał udział w organizowaniu życia społecznego i kulturalnego we Włocławku, wygłaszał odczyty m. in. z dziedziny prawa i ekonomii na zebraniach prawników, harcerzy, Koła Polskiego Tow. Turystyczno-Krajoznawczego (PTTK). Był długoletnim prezesem Koła Zrzeszenia Prawników Polskich we Włocławku i członkiem Głównego Sądu Koleżeńskiego Prezydium Zarządu Głównego Prawników Polskich. Zmarł 27 II 1962 w Warszawie, został pochowany na cmentarzu Powązkowskim (kwatera U-1-1/2). Był odznaczony Medalem Niepodległości, dwukrotnie Złotym Krzyżem Zasługi, Złotą Odznaką PTTK, jugosłowiańskim Orderem Św. Sawy.
Ożeniony od r. 1958 z Eugenią Kielich (zob. Eugenia Rudnicka), R. dzieci nie miał.
Błażejewski W., Z dziejów harcerstwa polskiego (1910–1939), Wyd. 1 powojenne, W. 1985 (fot. zbiorowa); Jankowski J., Harcerstwo Pomorza Gdańskiego i Kujaw 1911–1945, Tor. 1988; Pionk M., Harcerze w plebiscycie i w powstaniach śląskich, „Pokolenia” 1971 nr 4 s. 27; Piskorski T., W pięćdziesiątą rocznicę powstania „Zeta”, W. 1937 s. 10, 89; Pracownicy nauki i dydaktyki Uniwersytetu Mikołaja Kopernika, Red. S. Kalembka, Tor. 1987 s. 298; Rakowski J., Zetowcy i piłsudczycy, „Zesz. Hist.” Z. 51: 1981 s. 74; Szews J., Patriotyczne organizacje polskiej młodzieży gimnazjalnej i akademickiej w Gdańsku w latach 1900–1920, „Gdańskie Zesz. Human.” Nr 24: 1978 s. 73; – Dziennik Urzędowy MSZ RP, W. 1923 nr 6 s. 99; – „Harcerz” 1921 nr 1, 2, 3 s. 22; „Życie Warszawy” 1962 nr 51 s. 7, nr 53 s. 7, nr 55 s. 3; – Arch. Uniw. Warsz.: Akta studenckie sygn. RP-UW 106; – Informacje żony Eugenii Rudnickiej (z r. 1981), Stefana Szwedowskiego i Wacława Szyszkowskiego z W.
Zofia Dłużewska-Kańska